THE TRACKLISTING:
01. Roger Waters - Another Brick In The Wall, Pt.2 from the album The Wall Live In Berlin.
Στις 21 Ιουλίου του 1990 ημέρα Σάββατο στην Potsdamer Platz του Βερολίνου ο Roger Waters με μία πλειάδα καλλιτεχνών που είχε καλέσει, δίνουν την μεγαλύτερη συναυλία του αιώνα που πέρασε, μπροστά σ’ ένα τείχος που είχε γκρεμιστεί από το πάθος των ανθρώπων να ζήσουν ενωμένοι. Ένας ύμνος της rock μπροστά σ’ ένα πλήθος που όμοιό του δεν έχει ξαναμαζευτεί. Όλοι οι καλλιτέχνες εκχώρησαν τα δικαιώματά τους από αυτό το project (CD και DVD) στο The World Memorial Fund For Disaster Relief.
02. Elias Zaikos Louis – Slabo Day, from the album Off The Box.
Όταν τον ρώτησα στον αέρα από το ραδιόφωνο του Capital γιατί κόλλησε το Louis στο όνομά του και αν αυτό αποτελεί δεύτερο επίθετο μου απάντησε απλά ότι έψαχνε για κάτι που ν’ ακούγεται εύκολα γι’ αυτό αναφέρεται σαν ΕΖ (easy) Louis. Όταν σε μια άλλη εκπομπή είχα καλεσμένο τον θρύλο που έγραψε το κομμάτι αυτό, τον Peter Green και τον κιθαρίστα του τον Nigel Watson, και τους έβαλα το κομμάτι αυτό, εντυπωσιάστηκαν πραγματικά, ο δε Watson μου είπε ότι του θύμιζε έντονα κάποιες από τις πρόβες που έκαναν στο studio. Η Gibson κυριολεκτικά λαλάει στα χέρια του Ζάικου (μέχρι και Layla παίζει ο αθεόφοβος προς το τέλος του κομματιού) και το βιολί του Κώστα Καρακατσάνη στο ξεκίνημα του κομματιού αποτελεί μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη.
03. Santana Brothers – Luz Amor Y Vida, from the album Santana Brothers.
Τα δύο αδέλφια Carlos και Jorge Santana με τον ανηψιό τους Carlos Hernandez σε ένα κλασσικό Latin Rock που όταν το ακούς αν μη τι άλλο δονείσαι και απολαμβάνεις τον ήχο που σε κάθε περίπτωση περνάει μέσα από τις Latin φλέβες τριών βιρτουόζων που εξυμνούν την αγάπη και τη ζωή.
04. Yello – La Habanera, from the album One Second.
Τι να πει κανείς για τους Boris Blank και Dieter Meier; Το μόνο σίγουρο από τη πρώτη μέρα που εμφανίστηκαν είναι ότι αποτελούν ίσως τους μόνους θηριοδαμαστές του ηλεκτρονικού ήχου. Δίνουν ένα τέτοιο φιλτράρισμα και προσθέτουν τέτοια λεπτομέρεια στον ήχο τους που τελικά σε κάνουν να δεχτείς και αυτό το είδος μουσικής την Electronica. Για παραγωγή βέβαια και ατμόσφαιρα δεν συζητάμε. Μαϊάμι, ντεντέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου και Tropicana Club.
05. Joe Morton, Dan Aykroyd, John Goodman, Paul Shaffer, Erykah Badu and The Blues Brothers – Funky Nassau, from the O.S.T. Blues Brothers 2000.
Προτίμησα αυτή τη διασκευή από το soundtrack Blues Brothers 2000 για την πολύ καλή παραγωγή της και το απίθανο mix όλων αυτών των ηθοποιών και τραγουδιστών που μας κρατούν πραγματικά ζωντανό στη μνήμη το τι σημαίνει soul-funk. Απίθανα φωνητικά και χάλκινα που κάνουν κάθε σύστημα ήχου να υποφέρει.
06. Jimmy Smith – Papa’s Got A Brand New Bag, from the album Damn!
Το κομμάτι το διάλεξα για δύο λόγους, πρώτον για τιμήσω τον πατέρα του Hammond Organ και δεύτερον για να παρουσιάσω μία από τις καλύτερες διασκευές έστω και instrumental του κομματιού αυτού του James Brown. Το παίξιμο των μουσικών αλλά και την παραγωγή την αφήνω στην κρίση σας. Μέσα από ένα καλό ηχοσύστημα μπορεί να ακούσει κανείς πως πάλλονται οι χορδές από το μπάσο του Christian McBride καθώς και το άγγιγμα των πλήκτρων από τον Jimmy Smith. Για τα χάλκινα καλύτερα να μην πούμε τίποτα αφού έτσι κι αλλοιώς είναι οι βασανιστές κάθε ηχοσυστήματος. Βλέπεται ο τετραγωνικός παλμός θέλει γερά κότσια για να αναπαραχθεί σωστά.
07. John Lee Hooker – Chill Out (Things Gonna Change), from the album Chill Out.
Για τον πατέρα των blues δεν έχω να πω και πολλά πράγματα. Τα λέει όλα η φωνή και η ιστορία του. Εδώ, στη δύση της καριέρας του και της ζωής του, με τον Carlos Santana στην κιθάρα σ’ένα Latin Blues κομμάτι που μας παροτρείνει να ηρεμήσουμε γιατί τα πράγματ θ’αλλάξουν. Πως να μην παίρνεις ελπίδα από το γέρο δάσκαλο, που τόσο ήρεμα έφυγε ενώ κοιμόταν, για τις συναυλίες τ’ουρανού.
08. Eric Clapton - Double Trouble, from the live album Just One Night (Remastered).
Κι από το δάσκαλο στον μαθητή που χειρίζεται κι αυτός τα blues σαν να είναι δική του υπόθεση. Η γνωστή ασπρόμαυρη Telecaster στα χέρια του περνάει δύσκολες στιγμές από το ναδίρ στο ζενίθ και αντίστροφα. Η φωνή του σκίζει τον αέρα του Budokan Theatre στο Τόκυο εκείνον το Δεκέμβρη το ’79 και η κιθαριστική του δεξιοτεχνία αφήνει τους πάντες άναυδους. Η ηχητική λεπτομέρεια στην ηχογράφηση είναι καταπληκτική, ιδιαίτερα μετά το remastering. Στα χαμηλά περάσματα ακούγονται μέχρι και οι ανεμιστήρες που ψύχουν τους ενισχυτές.
09. Eric Burdon – Woman Of the Rings, from the album Survivor.
Μονωδία για μία από τις τρεις καλύτερες φωνές της σύγχρονης μουσικής, ύμνος στη γυναίκα των δαχτυλιδιών. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο η Polydor δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε CD αυτό το άλμπουμ. Μόνο το κομμάτι αυτό ψηφιοποιήθηκε και κυκλοφορεί σε διάφορες συλλογές.
10. Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity – Light My Fire, from the album Streetnoise.
Πάμε τώρα και σε μία από τις τρεις καλύτερες γυναικείες φωνές της σύγχρονης μουσικής. Ο Jim Morrison θα πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα ευτυχής εκεί πάνω όταν ακούει αυτή τη διασκευή. Από την άλλη η Julie άφησε πρώτα τον Jose Feliciano να κάνει την διασκευή και τότε αποφάσισε ότι ήθελε και αυτή να αποτολμήσει να αποδώσει άλλον έναν ύμνο της rock σύμφωνα με τη δική της εκδοχή αλλά και αυτή του Brian Auger.
11. Gipsy Kings - Trista Pena, from the album Mosaique.
Να κι ένα καθαρόαιμο latin, τσιγγάνικο και μελαγχολικό από τη φωνή του Nicolas Reyes που αποδίδει πιστά τον πόνο της φυλής του. Μελαγχολική Πενιά. Το αίμα ζεστό, οι χορδές πυρωμένες και το πάθος άσβεστο. Μπορείς να παίξεις και να τραγουδήσεις έτσι αν δεν είσαι Λατίνος με σκούρο δέρμα και το παράπονο βαθειά ριζωμένο μέσα σου;
12. Mina-Celentano – Acqua E Sale, from the album Mina-Celentano.
Τι να πεις τώρα για τα δύο αυτά ιερά τέρατα της γείτονος Ιταλίας. Και τι δεν έχουν τραγουδήσει. Φωνές που όταν τις ακούς σηκώνεσαι όρθιος, φωνές που αποφάσισαν να σμίξουν σ’ ένα άλμπουμ για να μας ευχαριστήσουν, όλους εμάς που σεβόμαστε την ιστορία της μουσικής και σκύβουμε μπροστά στο μεγαλείο της. Για την παραγωγή δεν έχω να πω τίποτα, μιλάει μόνη της, άλλωστε είναι γνωστή η τελειομανία των Ιταλών και ιδιαίτερα του Celentano στις παραγωγές του.
13. Ennio Morricone – Le Marginal, from the album Film Music 1966-1987.
Ο Γαλλικός αστυνομικός κινηματογράφος θεωρώ ότι έχει αφήσει ανεξίτιλα τα ίχνη του και στο παρελθόν και στο παρόν αλλά και απ’ ότι φαίνεται και στο μέλλον, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να βγει Γαλλική αστυνομική ταινία που να μην είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα αν και φαταλιστική. Από την άλλη ένας ζωντανός θρύλος του Γαλλικού σινεμά, που δεν μπορώ να θυμηθώ ταινία του που να μην ήταν αξιόλογη, ο Jean-Paul Belmondo στο ρόλο του κομισάριου Philippe Jordan, και από πίσω ο μάγος της μουσικής του σινεμά Ennio Morricone με τα βιολιστικά κρεσέντο του να τονίζουν την δράση του έργου.
14. Hiroshi Fukamura, Sadao Watanabe – Hunt Up Wind, from the album Classic Jazz Funk 6.
Αυτό το ουσιαστικά jazz-funk instrumental κομμάτι αποδεικνύει πως η μουσική δεν έχει όρια, σύνορα και εθνικότητα. Δηλαδή αν απλά το περιέγραφα, χωρίς το ηχητικό ντοκουμέντο, κανείς δεν θα πίστευε ότι δύο κατά τα άλλα εξαίρετοι Γιαπωνέζοι μουσικοί θα μπορούσαν να παίξουν τόσο άνετα jazz-funk, Αμερικάνικη υπόθεση, συνοδευόμενοι από μία πολυεθνική δύναμη μουσικών σε μία εξαίρετη ηχητική παραγωγή, που κάνει κάθε σοβαρό ηχοσύνολο να αναδεικνύει τα προσόντα του.
15. The Dave Brubeck Quartet – Take Five, from the album Time Out.
Αυτό ήταν και το κομμάτι ο τίτλος του οποίου αποτέλεσε την αφορμή της δημιουργίας αυτής της συλλογής. Η Cool Jazz σ’όλο της το μεγαλείο. Dave Brubeck στο πιάνο, Paul Desmond στο άλτο σαξόφωνο, Eugene Wright στο μπάσο και Joe Morello στα ντραμς. Μουσικά δεν νομίζω να έχει υπάρξει καλύτερος συνδυασμός αυτών των τεσσάρων οργάνων που να καταλήγει σε τέτοιο αποτέλεσμα. Η ειρωνεία είναι ότι το ’59 όταν και ηχογραφούσαν το άλμπουμ αυτό κανένας δεν είχε σκεφτεί την επιτυχία. Έκαναν αυτό που έβγαινε από μέσα τους χωρίς αυτοσκοπό και υστεροβουλία και ο κόσμος τους βράβευσε ξεπερνώντας κάθε προκατάληψη, πολιτιστική διαφορά και μουσική εμπορευματοποίηση.
THE REASON
Η όλη ιστορία ξεκίνησε την Παρασκευή 28/7/2006 στο εστιατόριο της εταιρείας όταν κατέβηκα να τους κάνω παρέα στο φαγητό. Ναι ορκίζομαι ότι δεν έφαγα, ας όψεται η δίαιτα. Ο Τσίτος μίλαγε στο κινητό με κάποιον και ξαφνικά πετάει τη φράση “Take Five”. Στο καπάκι εγώ, σαν κάποια ανεξέλεγκτη δύναμη να με έβαλε μπρος, αρχίζω: Dave Brubeck Quartet από το Time Out, σύνθεση Paul Desmond, στο καταπληκτικό σόλο drums ο Joe Morello. Ο Τσίτος μένει κάγκελο, προφανώς για κάτι άλλο μιλούσε στο τηλέφωνο και ο Χάλαρης αρχίζει τα ψου-ψου με τον Σολδάτο. Το αποτέλεσμα ήταν η γκρίνια ότι ακόμα δεν αξιώθηκα να του γράψω ένα CD με μουσική. Όταν τόλμησα να του πω τι θα επιθυμούσε να περιέχει αυτό το περιβόητο CD, μου πέταξε τη μπάλα αφήνοντάς με τον απόλυτο άρχοντα της επιλογής. Κοντολογής με έκανε σαν τον φακίρη που ανέλαβε να βάλει το κορμί του σ’ ένα κυβικό κουτί ακμής 0,50μ. Το αστείο ήταν ότι ακολούθησε και ο Σολδάτος “θέλω κι εγώ θείο” οπότε τι να κάνω, είπα ναι στην πρόκληση. Θα έπρεπε με σε ένα CD 80 λεπτών να βάλω όλη τη μουσική.
Ξύπνησα πρωί-πρωί το Σάββατο έβαλα καφέ και κατέβηκα στο στούντιο. Είχα καιρό να ηχογραφήσω σε πραγματικό χρόνο και κατά βάθος μου άρεσε η ιδέα γιατί μ’ έφερνε πίσω στα παλιά. Βλέπεις με τα ρημαδοPC ακόμα και η απόλαυση της ηχογράφησης βιάζεται χρονικά, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την ποιότητα του ήχου.
Μετά την πρώτη τζουρίτσα καφέ άναψαν όλα τα μηχανήματα πάνω στην κονσόλα που θα έπαιρναν μέρος στο project για να φτάσουν στην κατάλληλη θερμοκρασία όταν θα ξεκινούσε η ηχογράφηση. Μετά τη δεύτερη γουλιά καφέ άρχισε το επίπονο έργο της επιλογής των CD με τα κομμάτια που θα έπαιρναν μέρος σε αυτή. Τελικά ύστερα από αρκετή ώρα επιλέχθηκαν 15 τελικά πρωτότυπα CD που κάλυπταν σχεδόν όλο το μουσικό φάσμα από rock μέχρι jazz. Ύστερα από 80 περίπου λεπτά πραγματικού χρόνου είχε βγει το πρώτο μιξαρισμένο master CD το οποίο θα αποτελούσε και τη μήτρα γέννησης των αντιγράφων που αξιότιμοι κύριοι κρατάτε στα χέρια σας. Για την αναπαραγωγή των αντιγράφων χρησιμοποιήθηκε ο υπολογιστής έτσι ώστε αυτά να είναι 100% συμβατά με όλα τα σύγχρονα players της αγοράς καθότι το deck της Fostex που ανέλαβε την κοπή του master, καθότι επαγγελματικό, δεν γουστάρει όλα τα players. Μην ανησυχείτε όμως δεν χάθηκε τίποτα από την ποιότητα του ήχου καθότι χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος copy on the fly.
THE EQUIPMENT
Σαν deck αναπαραγωγής χρησιμοποιήθηκε το διπλό player CDN90 της NUMARK το οποίο έστειλε τον ήχο απευθείας στην Professional Digital Mixer Console PPD9000 επίσης της NEUMARK, η οποία χρησιμοποιώντας σαν interface τον Ultra High Resolution Sample Rate Converter 24Bit/96KHz SRC2496 της ULTRAMACH PRO πέρασε το σήμα μέσα από τον High Density Linear Converter του Super Bit Mapping DAT 2000ES της SONY για να καταλήξει στο FOSTEX CR 200 CD R το οποίο ανέλαβε και την τελική κοπή του master CD. Η αναπαραγωγή και η μεταφορά του σήματος έγινε στα 24Bit/48Kz και η κοπή, με καθαρή ψηφιακή μίξη πραγματικού χρόνου, έγινε στα 16Bit/44.1Kz, προσαρμογή την οποία ανέλαβε ο ULTRAMATCH PRO. Θα ήταν τέλος αδικία να μην αναφέρω ότι το monitoring του ήχου στα αυτιά μου ανέλαβαν ένα ζευγάρι ακουστικών της AKG τα K501.
Στη συνέχεια το master CD τοποθετήθηκε στο DVD-ROM SD-R2512 της TOSHIBA που διαθέτει το Lap Top nx9010 της Compaq/HP το οποίο έστειλε το σήμα μέσω της θύρας USB/2 στο External ND-3520A DVD RW της NEC για κοπή. Το πρόγραμμα κοπής που χρησιμοποιήθηκε ήταν το Nero 7 Version 7.0.5.4
My Link
My Mirror
No comments:
Post a Comment