Η απεραντοσύνη η γοητεία και το μυστήριο που κρύβει μέσα της η μουσική αυτή καθεαυτή, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει στίχος, είναι αυτή που μας συναρπάζει, είναι αυτή που διευρύνει τη φαντασία μας, είναι αυτή που μας μεταφέρει σε τοπία φανταστικά, εξώκοσμα, μη καθημερινά.Η αξία της μουσικής είναι αυτό που απορροφά η ύπαρξή μας και την κάνει να νοιώθει διαφορετικά, δύναμη, έξαψη, χαρά, μελαγχολία, είναι το μεταφορικό μέσο που μας πάει μακρυά από την μονοδιάστατη αίσθηση του πατήματός μας πάνω στη γή, είναι το καλειδοσκόπιο των αισθημάτων και των συναισθημάτων μας.
Η μουσική δεν έχει σύνορα, πατρίδες και είδη, αυτά είναι μόνον για τους αδαείς. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε καμμία σχέση μαζί τους, γι’ αυτό και δεχόμαστε το ωστικό της κύμα έτσι όπως αγγίζει τα αφτιά, το μυαλό και της αισθήσεις μας και ταξιδεύουμε μαζί της.
THE TRACKLISTING:
01. PARADISE: WILD ORCHID (Main Title)
Ίσως να μην ήταν το έργο με την καλύτερη υπόθεση του κόσμου, αλλά ήταν αρκετά αισθησιακό, ιδιαίτερα στη σκηνή που κάνουν έρωτα το ζευγάρι των μαύρων μέσα στο παλιό κτίριο ενώ τους λούζει ένας καταρράκτης νερού. Η σκηνή βέβαια που ο Mickey με την Carre έρχονται από μακριά καβάλα στην τσόπερ με την μουσική από πίσω να συμπληρώνει το όλο τοπίο, ήταν πανέμορφη. Η μουσική των Paradise μας πηγαίνει κατευθείαν στα εξωτικά τοπία της ταινίας και στα πάθη όσων βρέθηκαν εκεί.
02. JEAN-MICHEL JARRE: SOUNENIR OF CHINA
Τον Οκτώβριο του 1981 ο Jean-Michel Jarre είναι ο πρώτος δυτικός καλλιτέχνης που πάτησε ποτέ το πόδι του στην Κίνα. Δίνει συναυλίες στο Πεκίνο και τη Σαγκάη, οι οποίες είχαν ένα κοινό αποτέλεσμα, άφησαν έκθαμβους κοινό και καλλιτέχνη. Το κοινό, εξαιτίας του μοναδικού και πρωτόγνωρου σόου, που δεν είχε φανταστεί ούτε στα πιο απόκρυφα και φανταστικά όνειρά του, και τον καλλιτέχνη λόγω της ίδιας της παρθένας, άγνωστης και εντυπωσιακής χώρας και των ανθρώπων της. Ο Jarre, ειδικά γι’ αυτό το μεγάλο γεγονός έγραψε με τη συμφωνική του Πεκίνου έξι κομμάτια, μεταξύ των οποίων και το Souvenir Of China, σαν ύστατη ανάμνηση του εντυπωσιασμού του από τη χώρα αυτή. Το κομμάτι αυτό, αν κάποιος έχει δει και το καταπληκτικό video clip του, θα καταλάβει ότι πρόκειται για μία απεικόνιση του σιωπηλού δράκου, της μεγάλης Κίνας και του πολιτισμού της
03. VANGELIS: ALPHA
Είναι η μουσική ενός γαλαξιακού ταξιδιού ενός ταξιδιού μέσα στο άπειρο σύμπαν, είναι η έκπληξη κάθε λεπτού όπως ακριβώς οι φωτογραφίες ενός τέτοιου ταξιδιού. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου έγραψε το 1976 ίσως το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας του το Albedo 0.39, όπου έπαιζε όλα τα όργανα μόνος του. Κοιτάξτε τον ουρανό, δυναμώστε την ένταση και αφήστε τη μουσική να σας ταξιδέψει σαν άλλο διαστημόπλοιο στον Alpha του Κένταυρου.
04. MIKE OLDFIELD: OCEANIA
Θεωρώ ότι το The Songs Of Distant Earth είναι η καλύτερη δουλειά του Mike Oldfield μέχρι σήμερα και πολύ φοβάμαι ότι πολύ δύσκολα θα ξαναγράψει τέτοιο έργο. Ακούγοντας τη μουσική από αυτό το άλμπουμ διακατέχεσαι από την αίσθηση ότι είσαι σε κάποια διαπλανητική γειτονιά απ’ όπου βλέπεις τη γη από μακριά, παρατηρώντας πόσο μικρή και ήσυχη φαίνεται. Το Oceania, και λόγω του ονόματος, αποπνέει το μυστήριο και τη γοητεία του απόμακρου γαλαξία που πρόσφατα ανακαλύφθηκε ενώ κάποιοι πρωτοπόροι αστροναύτες έχουν ήδη αναχωρήσει και πάνε να τον συναντήσουν. Μπορεί να είστε κι εσείς ανάμεσά τους...
05. ED ALLEYNE-JOHNSON: OXFORD SUITE
Ένα ηλεκτρικό βιολετί βιολί στα χέρια ενός περίφημου εκτελεστή που ξαφνικά μας ήρθε από το πουθενά και κατέθεσε την μουσική του σαν μια μαρτυρία για το τί θα επακολουθήσει. Το καταπληκτικού σχήματος και χρώματος βιολί σχεδιάστηκε και φτιάχτηκε από τον ίδιο τον Johnson και η Σουίτα Της Οξφόρδης, όπως και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ ηχογραφήθηκαν ζωντανά και όπως πραγματικά παίχθηκαν χωρίς καμία τεχνική ή άλλη παρέμβαση. Μουσική θεϊκή, μουσική τ’ ουρανού, μουσική για εκλεκτούς
06. JEAN-LUC PONTI: MIRAGE
Ακούγοντας το Mirage έχεις την αίσθηση ότι πετάς στο απέραντο τ’ ουρανού με καταπληκτική ταχύτητα και ευελιξία. Ο Jean-Luc Ponti είναι εδώ και αρκετές δεκαετίες ένας καταξιωμένος μουσικός και βιολιστής. Οι μουσικές του πάντα εξαίσιες σε οδηγούν σε άλλα μονοπάτια, σε άλλα τοπία, χωρίς βαρύτητα και τριβές, σε ανεβάζουν στο άπειρο του σύμπαντος, σε κάνουν έγκριτο μύστη της συνωμοσίας τ’ ουρανού. Αφήστε το κομμάτι να σας δείξει το δρόμο και να σας οδηγήσει εκεί που πρέπει.
07. ELIAS ZAIKOS-LOUIS: SLABO DAY
Όταν πρωτοάκουσα το κομμάτι αυτό έμεινα άφωνος. Δεν ήταν δυνατόν, είπα, ένας Έλληνας να παίζει το Slabo Day καλύτερα από τον ίδιο τον δημιουργό του τον Peter Green. Ακόμα και σήμερα, που το ακούω με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον, δεν μπορώ ν’ αλλάξω απόψη. Φοβερό πάθος και δεξιοτεχνία, τόλμη και φαντασία απογειώνουν ένα κλασικό κομμάτι στα ύψη και μαζί του κι εμάς, που απλά αφηνόμαστε στη δίνη του μη αντιδρώντας συνειδητά μπροστά στο μεγαλείο του.
08. SANTANA BROTHERS: LUZ AMOR Y VIDA
Όταν ο Carlos αρπάζει την κιθάρα στα χέρια του δεν υπάρχει περίπτωση αυτό που θα ταξιδέψει στον αέρα να μην έχει πάθος, ένταση αλλά και λυρισμό. Πόσο μάλλον όταν μαζί του είναι και ο αδελφός του ο Jorge, αλλά και ο πιτσιρικάς ανιψιός του, ο Carlos Hernandez. Οι Santana Brothers το 1994 βγάζουν ένα μοναδικό άλμπουμ που τα έχει όλα. Τα εξαίσια riffs από τις κιθάρες τριών βιρτουόζων που στις φλέβες τους τρέχει λατινοαμερικάνικο αίμα μας καθηλώνουν, μας γοητεύουν αλλά και μας συναρπάζουν παράλληλα, πέφτοντας πάνω μας σαν χείμαρρος κάθαρσης και εξαγνισμού.
09. OTTMAR LIEBERT: SAMBA PA TI
Αυτή η φλαμένγκο άποψη του Samba Pa Ti, ενός κομματιού που έγραψε και τόσο μοναδικά εκτέλεσε ο Carlos Santana, θεωρώ ότι πραγματικά είναι μία από τις καλύτερες εναλλακτικές εκτελέσεις.
Ο Ottmar Liebert γεννήθηκε από Κινεζο-Γερμανό πατέρα και Ουγγαρέζα μητέρα και ξεκίνησε τη μουσική στα δώδεκά του με επιρροές από την jazz και την pop μουσική. Η ζωή του ήταν ένα συνεχές ταξίδι σε Ευρώπη και Ασία. Η μουσική του... όπως και η ζωή του... χωρίς σύνορα.
10. ANDREAS VOLLENWEIDER: SENA STENJEVA
Τον πρωτοάκουσα το καυτό καλοκαίρι του ’84 στην Σαντορίνη καθώς απολάμβανα ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα στην καλντέρα πίνοντας το ποτό μου. Τον είδα τελευταία φορά τον Ιούλιο του ’97 στον Λυκαβηττό σε μια μοναδική συναυλία. Τον Andreas, αυτόν τον θεϊκό αρπίστα τ’ ουρανού που η μουσική του σε ξεχωρίζει από το κοπάδι και σε ανεβάζει πιο ψηλά απ’ όλους, σαν άλλο Γλάρο Ιωνάθαν, τον παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια με αμείωτο ενδιαφέρον και θεωρώ ότι η κάθε δουλειά του είναι κάτι το ξεχωριστό. Μουσική του αέρα, του εκλεκτισμού και της αθανασίας... Μυηθείτε...
11. THE ART OF NOISE: MOMENTS IN LOVE
Οι Art Of Noise μόνο η τέχνη του θορύβου δεν είναι. Είναι οι γητευτές των συνθετητών που κατορθώνουν με μοναδικό τρόπο και δεξιοτεχνία να δαμάζουν έξοχα τα άψυχα αυτά μηχανήματα και να παράγουν μοναδική μουσική ηρεμίας αλλά και πάθους ταυτόχρονα. Οι ερωτικές στιγμές αποτελούν πάντα κάτι ξεχωριστό για τον καθένα μας. Ας τις εξυμνήσουμε προσθέτοντάς τους λίγη μουσική...
12. ENNIO MORRICONE: CHI MAI
Όταν ακούς Morricone αμέσως από μπροστά σου περνάνε εικόνες. Θεωρώ ότι χωρίς τον Morricone δεν θα υπήρχε κινηματογράφος.
Η μουσική του στα φίλμς ήταν ότι είναι η ανάσα για τα έμβια όντα. Πολλές φορές ήταν αυτή που παρήγαγε την εικόνα, νόμιζες ότι αν σταματούσε θα χανόταν και η εικόνα από τα μάτια σου.
Η μουσική του σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά και άφησε ανεξίτηλα ίχνη πάνω της.
13. FAUSTO PAPETTI: LOVE STORY
Άλλος ένας Ιταλός στην παρέα, που στη δεκαετία του ’70 του έβγαζα το καπέλο για δύο πράγματα, τα απίθανα γυναικεία κορμιά των εξωφύλλων των δίσκων του και τα καταπληκτικά slow σαξοφωνικά κομμάτια του που μας επέτρεπαν να χορεύουμε αισθησιακά με τα κορίτσια στα parties. Κανείς δεν έχει αμφισβητήσει την μοναδική αίσθηση και δεξιοτεχνία του Fausto στο σαξόφωνο. Τα πράγματα όμως γίνονται ακόμα πιο ιδιαίτερα όταν διασκευάζει το γνωστό θέμα της ταινίας “Love Story” που κι αυτό με τη σειρά του, σαν έργο, είχε σημαδέψει μια ολόκληρη γενιά.
14. THE DAVE BRUBECK QUARTET: TAKE FIVE
Το “Take Five” κυκλοφόρησε την 1η Ιουλίου του 1959. Ήταν μία σύνθεση στα 5/4 του Paul Desmond και αποτελεί μία από τις πιο προκλητικές μουσικές υπογραφές για εκτελεστή αλλά και για ακροατή. Έχοντας υπόψη τού πόσο εύκολα μπορεί ο ακροατής να χαθεί μέσα στο ρυθμό των 5/4, ο Brubeck παίζει αυτοσχεδιάζοντας συνεχώς, ακόμα και κάτω από το καταπληκτικό drum solo του Joe Morello. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει να παρακολουθήσουμε πώς ο Morello προοδευτικά απελευθερώνεται από τον αυστηρό ρυθμό των 5/4 δημιουργώντας περίπλοκα αλλά και εντυπωσιακά θέματα πάνω από το πιάνο. Κι όλα αυτά κόντρα σε κάθε φυσιολογική προσδοκία, ίσως ακόμα και του ίδιου του συνθέτη. Take Five really swings !!!
15. GEORGE BENSON: CALIFORNIA DREAMIN’
Δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη διασκευή σ’ αυτό το τόσο γνωστό τραγούδι των Mamas And Papas, ιδιαίτερα στο χώρο της jazz, καθότι ο George Benson και πρωτοπόρος είναι σ’ αυτόν το χώρο αλλά και βιρτουόζος στην κιθάρα. Το εντυπωσιακό είναι, ο τρόπος με τον οποίο ένας καλλιτέχνης μπορεί να πάρει ένα ψυχεδελικό κομμάτι, όπως είναι το California Dreamin’, και να το διασκευάσει σε jazz φόρμα τόσο απλά αλλά και τόσο εντυπωσιακά. Χαλαρώστε, αφεθείτε στη μαγεία της κιθάρας του George Benson και ταξιδέψτε, αξίζει αυτό το ταξίδι.
16. RAMSEY LEWIS : WADE IN THE WATER
Εάν η απομίμηση είναι η πιο ειλικρινής μορφή κολακείας, τότε ο Ramsey Lewis έχει κολακευτεί περισσότερο από κάθε άλλον instrumentalist στη μουσική βιομηχανία. Ο Ramsey, πιανίστας από τα έξι του, έχει διασκευάσει πολλούς μεγάλους συνθέτες και συγκροτήματα τόσο από το χώρο της jazz όσο και από το χώρο της pop, με αποκορύφωμα τους Beatles. Εδώ τον απολαμβάνουμε στη διασκευή ενός παραδοσιακού κομματιού, που εκτελεί με μοναδική δεξιοτεχνία και ρυθμό στο πιάνο του.
My Link1
No comments:
Post a Comment